Założenie Pałacowo-parkowo-leśne

Pałac wybudowano w miejscu dworu będącego dawniej siedzibą szlachecką. Autor projektu przebudowy, nie jest znany. Przypuszczalnie należał do kręgu uczniów Z. Zawadzkiego (projektanta Dobrzycy) Powstał on na początku lat 20 XX w., prawdopodobnie wg projektu, letniej rezydencji poprzedniego właściciela Dobrzycy gen. Augusta Gorzeńskiego. Józef Czarnecki właściciel dóbr Dobrzyckich, rozbudował dwór o wyższy człon północny uzyskując rezydencję o bardzo klasycystycznej formie. Elewacje były tynkowane i wsparte na kamiennym cokole.  

Kondygnacje korpusu północnego rozdzielone zostały profilowanym gzymsem kordonowym. Północna fasada została zaprojektowana w układzie pięcioosiowym, symetrycznym. Znajdowały się tam dekoracje sztukatorskie, herby właścicieli ( Prus III i Pilawa ).

Środkowa część zwieńczona została attyką z wazonem. Wejście główne stanowiła wnęka, sklepiona konchowo i ujęta w parę kolumn. Symetrycznie po dwóch stronach bryły od wschodu i zachodu były dwie przybudówki z tarasami widokowymi. Budynek w nowym kształcie litery „L” posiadał,na połączeniu dwóch skrzydeł, dwukondygnacyjną salę balową, przykrytą kopułą. Od strony południowo- zachodniej znajdował się półokrągły taras przylegający do sali balowej.

W części wyższej układ wnętrz reprezentacyjnych był symetryczny. Na osi znajdowała się nisza wejściowa, hol z drewnianym wiatrołapem i dwukondygnacyjna sala balowa. Symetrycznie po wschodniej i zachodniej stronie zaprojektowane zostały dwie sale.W jednej z nich, jadalnia z drewnianym sufitem kasetonowym, z malowanymi przez żonę Zygmunta Czarneckiego, herbami szlacheckimi rodziny Potockich. Reprezentacyjny charakter budynku podkreślały od wschodniej i zachodniej strony, przybudówki z tarasami. Znajdowały się tam oranżeria i kredens. W korpusie głównym na piętra prowadziły drewniane dębowe schody.

W piwnicach budynku znajdowały się pomieszczenia gospodarcze takie jak: kotłownia, kuchnia oraz murowana studnia, spełniająca w pałacu ważną rolę odprowadzenia wody gruntowej na zewnątrz, do systemu rowów melioracyjnych.

Park krajobrazowy.

Założony w pierwszej połowie XIX w., zajmował 4,18ha, a wraz z sąsiednim kompleksem leśnym – 10,81 ha.

Do parku prowadziły dwa wjazdy od strony wschodniej. Pierwszy wjazd łączył pałac z folwarkiem.

Zachowały się przy nim dwa murowane słupy bramy z furtką zwieńczone kulą i wazonem.

Drugi wjazd prowadził aleją lipową z Koźmińca pod główny podjazd i wejście do pałacu. Wśród starodrzewia najliczniej występowały lipy drobnolistne, dęby szypułkowate, dęby czerwone, modrzew europejski, jesiony, graby i świerk pospolity o walorach pomnikowych.

W części leśnej znajdował się staw, w kształcie karpia, który gromadził wodę z układu rowów melioracyjnych, a jednocześnie był ozdobą założenia parkowo – leśnego.

Obecni właściciele wkładają ogrom serca w zieleń otaczającą Pałac. Piękne połacie kwitnących róż na tylnim tarasie,  może podziwiać każdego lata,  alejki pomarańczowych lilii od frontu Pałacu umilają lipcowe dni, natomiast bluszcz zmieniający kolory cały rok, okala cudownie całą elewację.

Od kilkunastu lat na terenie Pałacu właściciele sadzą lipy i dęby, które symbolizują wnuczęta oraz dzieci.

Park jest domem dla wielu leśnych zwierząt, dając schronienie m.in. zającom, wiewiórkom, białemu Danielowi czy różnym gatunkom ptaków, które można nie tylko podziwiać, ale  i usłyszeć przez cały rok. Pałac Bugaj jest miejscem magicznym, które charakteryzuje się ciszą, spokojem i błogością, z dala od miejskiego zgiełku i smogu.